historia zgromadzenia

Duch Święty powołał do życia nasze Zgromadzenie i powierzył mu misję miłosierdzia jako szczególne zadanie do urzeczywistnienia w Kościele i w świecie.
U początków jego powstania był instytut charytatywny i dzieło zainicjowane przez Joseph'a Chauvenel . Młody adwokat z Nancy (Francja), który był także członkiem parlamentu w Metz i przed którym rysowała się wspaniała przyszłość oparta o sukces i karierę - nie dbał o swoje sprawy, ale inspirowany duchem Ewangelii widział potrzeby ówczesnego społeczeństwa, które znalazło się w trudnych warunkach po 30-letniej wojnie religijnej.
W ojczyźnie panowała nędza i liczne choroby. Założył on w Nancy bezpłatną przychodnię i aptekę, gdzie uboga ludność mogła korzystać z porady i otrzymywać lekarstwa. Angażując się coraz pełniej w dzieło miłosierdzia, sam rozpoczął pielęgnacje chorych i ubogich.
W ten sposób urzeczywistnił ewangeliczne miłosierdzie wobec najbardziej potrzebujących, dotkniętych skutkami wojny, i chociaż był jedynym spadkobiercą fortuny rodzinnej, to jednak przepojony pragnieniem budowania Królestwa Bożego, poświęca on dla ubogich nie tylko swój majątek, ale i życie. Pielęgnując bowiem chorych na dżumę w Toul, sam stał się ofiarą zarazy, zmarł w 1651 r. mając zaledwie 28 lat.
Zapoczątkowane dzieło kontynuował jego ojciec, Emmanuel Chauvenel, spełniając w ten sposób ostatnią wolę swego jedynego syna. I tak już w 1652 r. powstaje w Nancy "Dom Miłosierdzia" pod wezwaniem Jezusa, Maryi i św. Józefa, ufundowany przez Emmanuela i przekazany współpracowniczkom Joseph'a, które gotowe były poświęcić swoje życie w służbie chorym, ubogim i opuszczonym. Druga fundacja doszła do skutku w 1662 r. pod nazwą "Dom św. Karola".
Jedną z pierwszych kontynuatorek idei Joseph'a była Anna Royer, która
w 1663 r. uzyskała od biskupa w Toul aprobatę kościelną dla nowego instytutu.
Tak więc siostry, przekazanego im domu zostały wkrótce nazwane siostrami miłosierdzia od św. Karola Boromeusza a potocznie nazywano je boromeuszkami.
Głównym zadaniem sióstr, według aktu fundacyjnego było "odwiedzać ubogich, chorych i opuszczonych, pomagać im. pocieszać i zatroszczyć o to, by otrzymali Święte Sakramenty Kościoła" (podstawowy dokument z 8. VI. 1652).
Dnia 22 lipca 1679 r. cztery pierwsze siostry złożyły wieczyste śluby, zobowiązując się trwać w Zgromadzeniu aż do śmierci i służyć ubogim, opuszczonym i chorym.
Życie i działalność apostolska Zgromadzenia rozwijały się stopniowo na terenie Francji, a następnie w innych krajach Europy, obejmując chorych w domach i szpitalach, a nieco później rozszerzyło swą działalność na nauczanie i wychowanie dzieci i młodzieży.
W 1892 r. Zgromadzenie otrzymało ostateczną aprobatę Stolicy Apostolskiej - za pontyfikatu Leona XIII.

Na ziemię śląską pierwsze boromeuszki przybyły z Pragi do Nysy w 1848 r. na prośbę bpa wrocławskiego M. Diepenbrocka. Zgromadzenie rozwijało się bardzo szybko, tak, że już w 1923 r. Zgromadzenie Śląskie posiadało trzy prowincje. Prowincja polska w 1939 r. na prośbę Kościoła, przekształciła się w samodzielne zgromadzenie polskie z domem generalnym w Rybniku, który w 1945r. został przeniesiony do Mikołowa.
Dzisiaj Siostry Miłosierdzia św. Karola Boromeusza pełniące dzieła apostolskie w różnych krajach stanowią samodzielne Zgromadzenia, pozostając złączone celem, duchem i tradycją sięgającą początków w Nancy.